Bir zamanlar bir köyde, tedbirli bir çiftçi yaşardı.Ne olur ne olmaz diyerek, ekinin büyük bir kımını saklamıştı.O yıl ki ekinden buğday, arpa, çavdar gibi ürünün yarısını ambara depolamıştı.

    Bazen kıtlık olurdu köyde.Çiftçi, bunu düşünüp böyle davranmıştı.

    Ambarın dışarı bakan duvarında delik açılmıştı.

    Bunu yaramaz fare yapmıştı.Dışarı sürekli tahıl akıyordu.

    Fare:

    - Gökten yağıyor, arkası kesilmez nasıl olsa diyerek har vurup harman savuruyordu.

    Üstüne üstlük bir de pek çok arkadaşını çağırmıştı buraya.Ortalıkta ne kadar tembel varsa üşüşmüştü ambara.Hemen hepsi tıka basa yiyordu.

    Gün geldi şiddetli bir kıtlık ortaya çıktı.

    Bir tane buğdaya muhtaç oldu insanlar.

    Sadece köylüler değil, fareler de kıtlığı hissettiler.Bizim çiftçi ambarına gidip baktı.Tahıl bir hayli azalmıştı.

    "Kahrolası fareler!" diyerek söylendi.Ürünü daha güvenli bir yere taşımaya başladı.

    Adam taşıyadursun, bizim tembel fare uyuyordu bu sıra.

    Çiftçi tahılı güvenli biryere taşımıştı bile.Tembel fare hala derin uykudaydı.Çevresindeki çıkarcılar tahılın bittiğini görünce birer birer sıvışmışlardı.

    Neden sonra fare uyandı.Çevresinde kimseler kalmamıştı.Kıtlık herkesi etkiliyordu.

    Fare yalnız kaldığına çok sevindi."Nasıl olsa benim yiyeceğim var" diye düşündü.

    Çok acıkmıştı.

    Ambara gitti.Deliğe baktı.Eskisi gibi buğday yağmıyordu delikten.

    "Nasıl olur! bir yanlışlık olmalı!" diyerek çok kızdı.O kızgınlıkla delikten ambara baktı.

    Daldı ki ne görsün! Bir tek tane kalmamış.

    Az kalsın aklını kaybediyordu.

    Oracığa yığılıverdi.Kahrolmuştu.

    "Ben mahvoldum, ben mahvoldum!" diyerek ağlamaya başladı.Aklı başına gelmiş ama iş işten geçmişti.

    Vaktiyle kendisi herkesi doyururken şimdi herkese muhtaç bir duruma düşmüştü.

    Açlıktan ölecek gibiydi.

    Pişmanlık duygusu içini kemiriyordu.

    "Ben ne yaptım" diyerek başını taştan taşa vurmaya başladı.

    Aradan çok geçmedi, müsrif fare ölüp gitti bu dünyadan.