Güllerin boynu bükük, hilaller yetim kaldı
Muhsin Başkan sen gittin, geride hüznün kaldı.
Sen bize değer verdin, biz kıymetin bilmedik
Muhsin Başkan sen gittin, bizlerde acın kaldı

Yılmadın yağmurlardan, korkmadın fırtınadan,
Ne ailenden koptun, ne de aziz davandan.
Orda bile bir mesaj, verdin bize şanından
Muhsin Başkan sen gittin, bizlerde adın kaldı.

Nizamı senle bildik, Alemi senle gördük,
Seni candan da öte, canlardan öte sevdik,
Sen bizsiz yapamazdın, bak biz seni kaybettik,
Muhsin Başkan sen gittin, bizlerde hüzün kaldı.

Eğilmeyen baştın sen, yalanı olmayan söz;
Sendin ocağımızda, dipdiri sönmeyen köz.
Kar üstünde bekledin, görmedi seni bir göz
Muhsin Başkan sen gittin, gözümüz yaşlı kaldı.

Saf çocuğuydun masum, yorgun Anadolu’nun,
Umudu sen kalmıştın, Türk-İslam diyarının
Divanesiydin her an, şeksiz Allah yolunun
Muhsin Başkan sen gittin, yolumuz ıssız kaldı.

Teknoloji acizdi, sonuçsuzdu çabalar,
Çocukların yanında, ağlıyordu babalar.
Göz yaşımız kalmadı, bundan sonra kim ağlar?
Muhsin Başkan sen gittin, ağlamak bize kaldı.

Kurtlar puslu havada, toplandılar duada,
Sıcaklar öte dursun, üşümek bu havada.
Üşümek bizim artık, titremek bu davada
Muhsin Başkan sen gittin, varolmak bize kaldı.

Liderimizsin bizim, yolun yolumuz olsun
Üstümüzde hakkın çok, sana borcumuz olsun.
Çok zor bunu söylemek, kalk hakkını helal et!
Muhsin Başkan! Reisim, yalnızlık bize kaldı.

Sen Leyla’na kavuştun, bizim çok çilemiz var,
Sen Mevla’nla buluştun, bizim angaryamız var,
Sen teselli ederdin, şimdi bizi kim anlar,
Muhsin Başkan sen gittin, mahzunluk bize kaldı.

Erdal MENTEŞEOĞLU